Bir Küçük İnsan

bir küçük insan
büyüklüğünü gördü aynada
öldüğünü de görmedi değil
söyleyemedi
sustu sonra
şimdiye vardı ardı sıra
kaç söz etti bilinmez

bir küçük insan
uzandı büyük yatağına
rengarenk düşleri boyadı odayı
oradaydı en mahrem sırları
ve küskünlükleri hayata
ederi nedir bilinmez

bir küçük insan
kocaman bir ağzı vardı
kocaman kulaklar cabası
kafası zaten büsbüyük
küçük kafalı büyük insanların aksine
ağlıyordu sessizce
sonu hiç bilinmez

bir küçük insan
büyük insanların yanında
ve hepsinden büyüktü aslında
nev-i şahsına münhasır
bir şahaserdi
yaşamın koynunda

nefes alıyor
nefes alıyor
ve yaşıyordu hayatta
hayatta olanlar gibi
olmasa da

Hüseyin MAVİCE

Ölümlerde Doğmak

yitirdim ömürden şimdiye kadar olan günleri
ağzım bir namludan çıkan mermi kadar ıslak
buharını tüketiyorum gençliğimin kendimsiz gecelerde
yarım hecelerde öğrendim adımı
bir mateme gebecesine
ve geberircesine elemlerde

sıcaklığımı güneşten aldım ve eksik artık
üzgünüm yetim çocuklar dünya bu yüzden karanlık
yanarım şimdi ben yanarım da bilinmez
elbet patlayacak volkanım
bir kuşun kalbinde duydu kendim kendi sesini
bensizliğimde içime çekerken iç nefesimi

bir sigaraya bin orman yaktım
yüreğim hala kızıl
bu ıssız diyarlarda bir başıma
kendimden bile uzak
konuşurken susardım
ve ağzım
bir namludan çıkan mermi kadar ıslak

bir mateme gebecesine
ve geberircesine elemlerde
kimseler bilmese de
doğardım ölümlerde

Hüseyin MAVİCE

DEVRİM

"bir usturanın akıttığı kan
iki defa aynı yerden akmaz
yol bir değildir
gidilen artık gitmiştir"

DEVRİM

tüm devrimler kendi içime
kaç ihtilal yaptı isem kanlı
ulaşmadı istediğim biçime
bir yolu vardı ise bilemedim
ve varamadım kendi hiçime
hep ben oldu yok sandığım
ben varsa yokluğun işi ne
gidiyorum lanetli bir evrenden
tılsımlı bir evrene
ve beynim hala işler vaziyette
peki ya ruhum o nerede
kalbimi sökmüştüm bir gece
bulamadım
parçaladım herşeyi kan aktı
toplayamadım
yol bir sanmıştım
değilmiş
ve gidilen gitmiştir

Hüseyin MAVİCE